Hava kapalı ve ben yalnızım.. Gökyüzünü kaplayan yağmur bulutları, ruhumu da kaplamış gibi.. Sürekli gök gürültülü yağmur yağıyor ruhuma.. Ne arayanım var, ne soranım.. Kimsenin aklına gelmiyorum.. Kimse özlem duymuyor yokluğuma.. Varken yok olmaya mahkûm edilmiş bir günahkârım işte..
...
Bu yağmurda, bunca insan nereye gidiyor Allah âșkına..? Nasıl çıkabiliyorlar battaniyenin altından..? Nasıl cesaret ediyorlar insan içine çıkmaya..? Nasıl bu kadar gülümseyebiliyor, birbirleriyle sohbet edecek ne buluyorlar..? Yağmur bulutları, sadece benim şehrimde ve benim ruhumda mı var yoksa..? Bunca insan, ıslanmaktan korkmadan nasıl yürüyebiliyorlar..?
...
Hava kapalı ve ben yalnızım.. Herkes mutluluk içinde gezerken, ben bu dünyanın hüzünlerine hapsoldum.. Artık ne şiirler etkiliyor beni ne de türkülerin tadı eskisi gibi.. Yaşamak nefes almaksa yaşıyorum.. Hüzün bulutlarına hapsolmuş ruhuma her gün ağıtlar yakıyorum..
0 Yorum:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.