Annem yok; haftalar önce memlekete gitti..
Annem olsaydı, tüm dünyanın üzerime geldiği böyle bir günde, işten geldikten sonra, annemin, yılların yorgunluğunu taşıdığı dizlerine başımı koyar, "Anne beni sevsene" derdim..
Ben hep böyleyim.. Tüm dünya üzerime gelir; ben annemin dizlerine kapanır, "anne, beni sevsene" derim..
Çok affedici bir insanım..
Konu, hatalarım olunca; kendimi hemen affedebiliyorum..
Yalnızız, farkında mısınız..?
Yanımızda kaç kişi olursa olsun,
tüm insanların ortasında yalnızız..
Kimse yalnızlığımıza çare olamıyor,
kimse o aradığımız huzuru veremiyor..
Yalnız doğuyoruz,
yalnız ölüyoruz..
Bir hafta sonra cesedimiz tesadüfen bulunuyor..
Ve hepimiz, esasında
kimsesizler mezarlığına gömülüyoruz..
Sabah, kahvaltı yapmadan önce televizyonu açtım, epeyce süre haberleri seyrettim..
Sonra benim gibi tembel bir insandan beklenmeyecek şekilde, enfes bir kahvaltı hazırladım.. Kahvaltımı yapıp, karnımı doyurduktan sonra, televizyonda magazin programlarını seyretmeye başladım..
Güzel ülkemin standart insanını temsil ediyorum.. Açken "Ne olacak ülkemin hâli?" diyor, dertleniyorum.. Karnım doyunca "Amann.. Ülkeyi ben mi kurtaracağım..? Magazin en iyisi." diyor; 'vur patlasın, çal oynasın' moduna giriyorum..
Başka ülkelerden bizi soran olursa, "açken siyaset, tokken magazin seyreden insanların ülkesi" desinler..
Bugün düşündüm de toplum tarafından "normal" kabul edilen biri, yani fiziksel ve zihinsel olarak normal biri, beni niye istesin..?
Sahiden bu soruya cevap bulamadım.. Haliyle yanımda olan insanlardan kuşkulanmaya başladım.. Ya yanımda "normal" insan yok ya da esasında beni gerçekten isteyen yok..
Sanırım sahiden de davul bile dengi dengine...
