Huzur Ver Allah'ım..

"... Biliniz ki, kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur." Rad 28.Ayet meali.. 

Güzel Bir Günde Haddi Hatırlatılan Sakat İnsan..

9 Kasım..

Yeğenimin isteme/sözlenme merasimi vardı.. Allah'ın emri anıldı, "hayırlı olsun" dendi.. Yüzükler takıldı.. Kurdeleyi kesme görevi, müstakbel gelinin dayısı olarak bana verildi..

Bir denedim, iki denedim, üç denedim ama kesemedim.. Sonra vazgeçtim ve birinin kesmesini rica ettim.. 

O dakikadan itibaren "mutlu gün" benim için sakat olduğum hakikatini hatırlatan güne dönüştü.. Öyle ya, ben ince  kurdeleyi bile kesmekten aciz, sakat bir insandım.. Neden sakat, zavallı ve herkesin acıdığı biri olduğumu unuttum ki..! 

Bazen sakat olduğumu unutup kendimi normal insan gibi görmeye başlayınca, hayat anında darbesini vurup gerçekleri hatırlatıyor bana.. Bu akşam da öyle bir akşamdı işte.. 

Tamın Eksikliği..

Ne çok eksiklik hissi yaşıyorum,

her şeyim tamken..

Amann.. Ne Değişecek Ki..?

Son dönemde hemen her şeye "amannn ne değişecek ki..?" gözüyle bakıyorum.. Öyle bir boşvermișlik hakim..

- Şuraya gidelim.. 

+ Amann.. Gitsek ne olacak ki..? 

- Şunu yiyelim.. 

+ Amann.. Yesek ne değişecek ki..? 

- Şunu alalım.. 

+ Amann.. Alsak ne değişecek ki..?

Hayatın olumsuzluğunu kabulleniş ve kendimi yeniliğe kapatma evresindeyim galiba..