Aşkım, Bana Şarkı Söyler Misin..?

     "Aşkım, bana bu akşam yine şarkı söyler misin?" diye ses duydum, tranvayda karşımda oturan esmer kızdan..

 

     Eminönü'nden tranvaya binmiş, Zeytinburnu'na doru yol almaktaydım.. Uyku ile uyanıklık arasında gidip geliyordum.. Gözlerim uyuma yanlısıydı, aklım düşünme.. Ben, hem gözlerimi mutlu ediyordum hem aklımı..

 

     Nereden bindiler, bilmiyorum.. Gülhane olabilir veya Sultanahmet.. Üniversite öğrencisi oldukları her hallerinden belli olan iki kız, bindi tranvaya ve tam karşımda ayakta durdular.. Kendi aralarında konuşuyorlar, gülüyorlar, her genç gibi hayatın tadını çıkarıyorlardı.. Her ikisinin de giyinişi aynı tarzda idi.. Metalci ile Rock müzik seven insanların giyiniş tarzını yakalamışlar, siyah ağırlıklı giysiler ile boy gösteriyorlardı.. Ellerinde kitaplar, omuzlarından aşağılara sarkan çantalar vardı.. Her ikisi de uzun, düz  saçlı, her ikisi de mont yerine ceketi tercih etmişlerdi.. İkisi de güzeldi.. İkisini de çirkin gösteren tek şey, beyaz yüzleri ile tezat oluştururcasına dudaklarına sürdükleri kıpkırmızı ruj idi..

 

     Ben, onlar ayakta konuşurken, gözlerimi mutlu etme derdine düştüm ve göz kapaklarımı aşağılara bırakıverdim.. Birkaç durak sonra uyandığımda, kızlar karşıma geçmişler ve oturuyordular.. Biri telefonu aldı eline ve "Aşkım, neredesin, ne zaman geliyorsun?" diye kadınlara özgü tarzda ve aslında her erkeğin az da olsa sevdiği soruları sordu.. Sonrasında "Aşkım, bana bu akşam yine şarkı söyler misin?" deyiverdi.. Ve bu soru cümlesi ile benim uykulu halime son verdi..

 

     Cümleden sonra o iki üniversite öğrencisi kayboldu gözümde.. Artık sadece cümlenin etkisi kalmıştı bende.. Ne kızların beyaz yüzlerine renk veren kırmızı rujlarla ilgileniyordum ne de diğer insanları inceleme derdinde idim.. Ben artık bir cümlenin esiri idim..

 

     Bir cümle ile hayatımdaki herkesi çıkarmak istedim yine.. Bana "aşkım" diye hitap etmeyen, birkez olsun benden şarkı söylememi istemeyen insanlardan uzaklaşmak, yeniden yalnızlığıma ve hüzünlerime dönmek, duvarların arkasında bir hayat sürmek istiyordum.. Ben, yeniden bir cümle ile birkaç ay önceki hayatıma dönmek istiyordum..

 

     İlgi gösterdiğim kız tarafından reddedilme sorunumun olmadığı, reddedilmeyi baştan kabullenmiş biri olmak istiyordum.. Elimi uzatabileceğim kimse olsun istemiyordum, elimi uzattığımda, elini geri çeken kimse olmasın hayatımda.. Benim âtiye dair umutlanmama vesile olan kim varsa çıksın istedim hayatımdan.. Bir cümle ile herkesten kaçmak, bir cümle ile yeniden kendime dönmek istedim.. "Aşkım, bana bu akşam yeniden şarkı söyler misin?"

 

     Kendime güvenim kalmadı benim.. Bir cümle yüzünden, sevdiğim herkesi hayatımdan çıkarabilecek kadar gözüm dönüyorsa ve kendimi kaybediyorsam eğer, bir cümle yüzünden âtime olan bakışım karamsarlaşıyorsa; ileride, yine buna benzer bir cümle ile faaliyete geçebileceğim ve hayatımda olan kim varsa çıkarabileceğim gerçeği ile yüzleşince kaybettim güvenimi kendime..

 

     Bu sefer sadece düşüncede kaldı.. Ve sarıldım telefona, mesaj çektim hayattan kopmamak için.. Ya yarın.. ?