Korku Hissini Kaybetmekten Korkuyorum..

Bu gece hüzün gecesi.. 

Yağmur yağıyor yırtık bedenime.. 

Avuçlarımda toprak kokusu var.. 

Gülsuyu kokan dualarım, seksen derece alkollü kolonyalar gibi kokuyorlar.. 

Odam küçük, odam günahkâr, odam dağınık.. Kablolar, yastıklar, biçimsiz ve uyumsuz bir sürü şey.. 

Her akşam üzerime annemin hırkasını alıyorum; bir türlü annemin ruhuna bürünemiyorum.. 

Öteki odadan, annemin ağrıdan inleyen sesi geliyor kulağıma ama oğlunu yormak istemediği için hastaneye gitmeyi kabul etmiyor.. Annem.. Sanırım bir tek annem ruhumu ısıtıyor..

Bu gece kamer yok gökyüzünde.. Hüzünlü gözleriyle bakmıyor bana.. Denizde sureti görünmüyor, yakamoz olup da şiirlere ilham olmuyor.. İncinen kalplere çare olamıyor.. Belki ay, bu gece ay olduğunu bile bilmiyor..

Bu gece hiç kimse yok yanımda.. 

Yalnızlığı utandıracak kadar yalnızım.. 

Ara ara göğsüme sancılar giriyor; ölüp gitsem, günlerce kimsenin haberi olmayacak diye korkuyorum.. 

Öldükten sonra birilerinin haberinin olup-olmamasını neden önemsediğimi bile bilmiyorum..

Korkuyorum, evet, korkuyorum..  

Kendimi bildiğim tarihten beri çok korkuyorum.. 

Hiçbir şeyden korkusu olmayan, kaybedecek birşeylerinin olmadığını düşünen insanlarla aynı şehirde olmaktan korkuyorum.. 

Yalnız kaldığım, kamersiz bu hüzün gecesinde, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan korkusuz insanlara söyleyin n'olur; ben, korkularımı kaybetmekten korkuyorum..