Kendimden Alıntı..

Bir "alıntı" yapacaktım.. Bugün, hiç bir insan evladının, benim hislerime tercüman olamayacağının farkına vardım..




*Ayaklarım ağrıyor cancağızım.. Şehr-i İstanbul'un sokakları yoruveriyor yaşlı ruhumu..


*Tam karşımda duran saatten çıkan tik-tak sesleri canımı sıkıyor..


*Huzurlu bir şekilde erkenden uyumayı özlüyorum..


*Son günlerde karanlıktan korkuyor ama karanlık olmasına rağmen geceler boyu oturuyorum..


*Her gün, birkaç saatlik uyku ile işe gidiyor, birçok insanla gergin anlar yaşıyorum..


*Bizim sokağın başında duran birkaç köpek, aylardır her zaman geldiğim evin yolunu değiştirmeme neden oluyor.. Köpeklerden korkum öyle had safhada ki; minik köpek yavruları bile kalbimin hızlı atmasına sebep olabiliyor..


*Esasında söyleyecek bir sözüm yok.. Benim olmadığım bir şehirde, karanlık çökünce, ben varmışım gibi hâyâller kuruyorum..


*Kendimi ifade edemediğim her gün, tüm kalemler kırılsın, kâğıtlar yansın, türküler sussun istiyorum..


*Tanıdığım birçok insan mutsuz, huzursuz, güvensiz ve yalnızken, nasıl oluyor da bu denli güçlü görünebiliyorlar ve bir sorunları yokmuş gibi davranabiliyorlar ki..? Ben, bunu, neden başaramıyorum.. ?


*Ah, bugün, akşam üzeri, Sarayburnu Sahili'nde kurduğum hâyâller..! Ne kadar da komiktiniz öyle.. Hâyâllerimin ne denli komik olduğunu, bir bakışı ile hatırlatan tramvaydaki kısa saçlı kıza, teşekkürlerimle..


*Nihayet bir günü daha doldurdum işte.. Bir gün daha yaklaştım ölüm hakikatine.. Şükür, ölümü ve hayatı yaratan Rabb'e..