Anne, Beni Sevsene..

Bugün, tüm hislerin, üzerimde egemenlik kurmak için savaştıkları bir gündü.. Bazen sinir hissi üzerimde egemenlik kurdu, bazen hüzün.. Bazen sevinç gelip yerleşti üzerime, bazen gözyaşı.. 

Kavgayla başladım güne.. Sonra durgunluk, sonra neşe, sonra sakinlik, sonra gözyaşı.. Kâh gülümsedim, kâh kendimi unutacak kadar düşüncelerin içine girdim.. Özlediğim de oldu, nefret ettiğim de.. Yalan yok; gözyaşım bile aktı uzun zaman sonra.. 



Sahi, ilk ne zamandı ve biz niye hep başkalarına özendik..? Niye bir türlü kendimiz olamadık da hep başkaları gibi olmak için çaba gösterdik..? Niye kendi varlığımızı her defasında es geçip, mutluluğu bir başkasında aradık..?

Başka insanlara o kadar çok özeniyoruz ki, gün geliyor, kendimizden sıyrılıp, bir başkası oluveriyoruz.. Başkasının hayatını o kadar taklit ediyoruz ki; zamanla kendimizi unutuveriyoruz.. Sonra biri çıkıyor yıllar öncesinden.. Bize, kendimizi anlatıyor.. Önce merakla dinliyoruz kendimizin mazideki hâlini.. İnanmıyoruz anlatılan gibi biri olduğumuza.. Sonra yeniden özenti yanımız devreye giriyor; yıllar sonra, kendimize özeniyoruz, yeniden kendimiz olabilmek için.. Ne yazık ki; kendimize dönüşümüz bile, kendimizi bulma çabasından değil de özenti yanımızdan kaynaklanıyor..

Biz niye bu kadar özenti, biz niye bu kadar nankör, biz niye bu kadar sahtekârız..? Neden bir türlü kendimiz olamıyoruz..? Neden ağlıyorken, gülüyormuş gibi davranıyoruz..? Melih Cevdet Anday gibi bir şair, neden, "Gülen çehremi görüp, sanmayın beni bahtiyardır. Her kahkahanın içinde bir damla gözyaşı vardır." diye şiir yazmıştır..? Güleceksek gülelim, ağlayacaksak ağlayalım; kahkahaların içine gözyaşlarını saklamak niye..?

Velhasıl-ı kelam, canlar, biz niye kendimiz olamıyoruz, niye özeniyoruz, niye başkası gibi olmak için didiniyoruz..? Daha ötesi, niye, özlüyorsak özlediğimizi söyleyemiyoruz, niye bekliyorsak beklediğimizi söyleyemiyoruz, niye ağlıyorsak ağladığımızı söyleyemiyoruz..? 

Tuhaf duygular içindeyim işte.. Bir saniyem, öteki saniyeme uymamakta.. Ne yapmak gerek bilmiyorum.. Bu hâlden nasıl kurtulmalı, onu da bilmiyorum..

Tüm özenticiliğime, sahtekârlığıma, nankörlüğüme ve hürc'ümerc olmuş özgüvenime rağmen sokakta oynayan çocukların yanına gitsem, hiçbir şey sormadan, almazlar mı beni aralarına..? 

veya

Annemin yanına gitsem, başımı dizlerine koysam, "Anne, beni sevsene.." desem, sevmez mi beni..? 


Anne, beni sevsene.. Kendi gibi olmak için kendine özenen, bu sahtekâr, bu özenti, bu nankör oğlunu sevsene.. Hiç bir şeye bakmadan, hiç bir şey sormadan, sevilmek için kendinden uzaklaşmış ve sevilmek için yeniden kendini bulmak isteyen oğlunu sevsene.. 

Karşılık beklemeksiniz, kötü biri olmama rağmen saf sevginin varlığını bana kanıtlamak ve açlığımı bastırmak için ;
anne, ne olur, beni sevsene..