Dünyada bu kadar vahşet varken, masumlar öldürülüyor, anneler çocuklarını kendi elleriyle gömüyorken, gözyaşları sel olmuş, insanlar yemeği, elektriği, suyu bulamıyorken, benim kendimi bu kadar düşünmem normal mi..?
Üzülüyorum, evet cidden üzülüyorum ama sanki bu üzülme durumu çok yetersizmiş gibi.. Tek önceliğimin, bomba yüzünden evlerinin enkazında kolu, bacağı, kafası kopan çocukların olması gerekiyormuş gibi...
...Oysa ben kendimle meşgûlüm sadece... Varsa yoksa kendi dertlerim.. Ruhumun kimsesizliği, bedenimin her geçen gün biraz daha fazlalaşan istekleri...
Bu kadar mı bedenimin kölesi oldum da insanlıktan uzaklaştım..? Yoksa insanlık da zaten bu muydu..?
0 Yorum:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.