En sevdiğim insanlar, bu denli sıkıntılı zamanlar geçirirken, seni ve seninle geçen her bir anı özlediğim için utanıyorum kendimden.. Seni karşılamayı, yolcu etmeyi, seni kısa bir süre de olsa görebilmek için sıkıntı çekmeyi, bana sadece kollarınla değil de tüm vücudunla sarılmanı, hızlı hızlı ve çok konuşmanı, gülüşünü, bakışlarını, kalbinle ve vicdanınla üzerimde söz sahibi olmanı özlediğim için utanıyorum kendimden.. Ben, seni, hiç hatırlamamalı, hiç özlememeli ve ailemin sıkıntısı ile kendi sıkıntılarımla boğuşmalı ve hayatı böyle idame ettirmeliydim.. Oysa ben, seni düşünüyor ve özlüyorum..
................................................
Seni düşünmek, karanlığın içindeki aydınlık gibi ama öğrendim ki seninle olmak da karanlığın daha da kararması gibi..
0 Yorum:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.