Kimsin..?

"Kimsin? " diye sordular..

"Ezan okunurken bir kez bile gözyaşı dökemeyen bir hiç'im.. " dedim..

Hadi gelin itiraf edin; müezzin "Allah-ü Ekber" derken insanın içinin ürpermesi, kalbinin coşması gerekirken; bir müzik melodisi dinler gibi dinliyor veya hiç ezan okunmuyormuş gibi hayatımıza devam ediyoruz.. Ezan okunurken televizyonun sesinin kısılması, uzanan insanın doğrulması, konuşan insanların susması; mazide kaldı.. Ezan ha okunuyor ha okunmuyor; artık bir farkı yok bizim için.. Dünya hayatı, ahiretin varlığını çoktan unutturdu bize.. Dünyanın nefsi istekleri, ahiretin güzelliklerinin önüne geçti.. "Amann dünyaya bir daha gelmeyeceğim ya!" diyerek, dünyaya secde etmeye başlayalı asırlar oldu..

Hep diyorum ya hani; Allah'ı kaybettiğimiz gün, mutluluğu ve huzuru da kayıplar listesine yazdık.. Allah'ı bulduğumuz gün, mutluluğu da huzuru da bulacağımızı biliyoruz ama mutsuz ve huzursuz olmak daha yeğ olsa gerek; Allah'ı aramak için en ufak bir girişimde bulunmuyoruz.. İtiraf etmeliyiz; Şeytan işini çok iyi yaptı; bizler de Şeytan'ın gönüllü personelleri olduk..

Ne anlatsam boş.. Hakikati bilip, hakikatı yok sayan bir insanım ben.. Hayatı boyunca, ezan okunurken gözyaşı dökmeyen bir insandan ne bekliyorsanız; ben o'yum işte..