Bende Aradıkların Bende Hiç Varolmadı..

 
 
"Elimi tutsana! " dedi kadın, tuttum..
"Sıkı sıkı tutsana ya " dedi; yapamadım..
 
     Ne tuhaf; yıllarca o eli tutmayı hâyâl etmişken ve yıllar sonra tutabilmeyi başarmışken, o eli, sıkı sıkı tutamıyor, kavrayamıyor, avucumun içinde saklayamıyorum.. O da daha farkında değil; bende aradıklarının aslında bende olmadığının..
 
     Sahi, bir kadın ne arardı bir erkekte..? Güven mi..? Bende yok.. Huzur mu..? Bende yok.. Yakışıklılık, mal, mülk, sosyallik, özgüven, yumuşaklık, titizlik, duygusallık ve buna benzer basit şeyler mi..? Yok.. İnan yok.. Vallahi yok.. Billahi yok.. Şu son zamanlarda, bende var olan şeyler; haramdan kaçınmayan nefs, kendine hakim olamayan irade, sadece kendini düşünen benlik..
 
     En basitinden, düşünsene, eli elime değmiş birinin, elini tutup da sıkamıyorum.. Elini avucumun içine alamıyorum.. Kendimden çıkıp da onunla bir olamıyorum.. "Dert etme" diyor bir kadın, "Allah öyle yarattı, ne yapalım. Allah'a teslim et kendini." İnanın, ben artık yaratılmışlığımı kabullendim, dert etmiyorum.. Benim derdim, bana "Dert etme" diyen insanların, benim bu halimi dert ediyor olması..