Darmadağınık..

Epeyce uzak bir yere gidiyorum.. 

Bir bakkal, market veya küçük bir işletme sahibi ile sohbet ediyorum.. "Kaç doğumlusun sen?" diyor, utana utana "82'liyim.." diyorum..

"Nasıl ya! Kardeş darılma ama çok daha büyük gösteriyorsun." diyor..

"Kaç mesela, 45 görünüyor muyum..?" diyorum, "45 iyi rakam, maalesef daha büyük. Yıllar seni harcamış.." diyor..

Moralimin bozulduğunu hissediyorum..

Sonra birden büyük göğüslü o kadın beliriyor; göğüslerini ağzıma verip "Boşver, al bunları, iyi gelir" diyor..

Göğüsleri ağzıma aldım mı, emdim mi hatırlamıyorum ama hemen saniyesine başka bir yerde, başka kişilerle sohbet ederken buluyorum kendimi..

Sonrası karanlık.. Sonrası meçhûl..

Rüyalarda bile bir yerde kalamıyor, bir konuya odaklanamıyorum.. Düşüncelerimin arasındaki o kaos, rüyalarda da gösteriyor kendini.. Hep darmadağınığım ve beni toplayabilecek kimsenin olmadığını düşünüyorum.. Hoş, herkesin derdi başından aşkınken, kim niye bir başkasını toplamak için uğraşsın ki..? Veya en basitinden, ben kime merhem oldum ki, birinin de beni tedavi etmesini bekliyorum..?

İşte anca böyle darmadağınık bir hâlde  bir umut yaşıyorum..