Yordum Kendimi..

Gözlerime bak.. Her şeyi bırak, her sözü unut, her olayı boşver.. Sadece gözlerime bak.. 

Hâlâ görebiliyor musun o coşkuyu, neşeyi, hevesi..? Hâlâ eskisi gibi mi..? Hâlâ "ilk günkü gibi" mi..?

Kırkbir yıllık yorgunluk, kırkbir yıllık hüzün biriktirdim.. Kırkbir yılın ezikliği ile kendimi kendimde kaybettim..

...Ve en kötüsü, kendimi kendimden kurtaracak tek bir kişiye bile sahip değilim.. Herkes kendisi için var bu hayatta; benim kendim dahil kimsem yok.. 

Gülmek nasıldı, 

huzur nasıldı, 

güvenmek nasıldı, 

Korkmamak nasıldı..?

Her şeyi geçtim; Allah'a inanmak nasıldı,

İbadet etmek nasıldı,

Beni benden koruyan o kutsallara boyun eğmek nasıldı,

İnandığım o değerler için didinmek nasıldı..?

Yani anlayacağınız, benim benimle ilgili sorunlarım var.. Yarenlik etmekten bıktım, yarenlik etmeyen insanlara.. Söz söylemekten bıktım, söylediklerimi duymayanlara.. Umut etmekten bıktım, umudumu kıranlara.. Huzur vermeye çalışmaktan bıktım, huzurumu kaçıranlara.. Yardım etmekten bıktım, yardım etmeyi çok görenlere.. Sahte gülümsemekten bıktım, bir kez olsun gülümsemeyenlere.. Kibar davranmaktan bıktım, kibarlığı eziklik olarak görenlere.. Kendimden bıktım, kendimden... Varlığımı bu kadar anlamsızlaştırmayacak, bu kadar kişiliksiz olmayacaktım..

Ben bedensel değil, meğer ruhsal olarak yarım bir insanmışım.. Anladım.. Bir kez daha çok derinden anladım.. Eyvallah..