Çocuklardan Korkan Merhamet Yoksunu..

Dün işten çıkıp, hâlsiz, öksürerek ve koku hissini tamamen kaybetmiş bir şekilde eve giderken, sokağın başında birkaç çocuğun telaşlı olduğunu gördüm.. Karşı kaldırımda futbol topunu arıyorlardı.. Ne aradıklarını hemen anladım çünkü aradıkları top, benim bulunduğum kaldırımda, araba lastiğinin yanındaydı.. 

Ne yaptım biliyor musunuz..? Hiçbir şey söylemeden öylece geçip gittim.. Çünkü herhangi bir çocuğa değil bir şey söylemeye, durup da onlara bakmaya bile korkuyorum.. Biri çıkar, "çocuklarla ne konuşuyorsun/ çocuklara ne bakıyorsun?" mealinde bir şey söyler, olay büyür, "çocuk tacizcisi" yaftası vurulur diye korkuyorum.. 

Mübalağa ettiğimi sanmayın, cidden korkuyorum.. Tanık olduğumuz ve bize çocuklarla iletişim kurmanın mahsurlu olduğunu düşündüren olaylar ve kişiler yüzünden, içimizde en saf  his olarak kalan 'çocuk sevgisi' hissini bile yaşayamaz olduk.. Oysa çocuklarla iletişim, insanın merhamet duygularını geliştirir.. Maddi hayatın varlığının yanında, manevi hayatın güzelliğini de yaşamanızı sağlar.. 

Öyle şeyler yaptılar ki merhametsiz insanlar, bizlerin merhamet hissini bile baltaladılar.. Çocuklardan çekinen bireyler olduk..