1 sene önce, bugün, bu saatlerde, dünyadaki en zavallı ve çaresiz insan bendim..
Hâlâ alışabilmiş değilim.. Hâlâ sanki başka bir yerdeymiş gibi.. Sanki o çok sevdiği memleketteki evimizde bekliyor.. Memlekete gidiyorum; bu defa da sanki İstanbul'daki evdeymiş gibi..
Ara ara düşünüyorum toprağın altında olduğunu da hâlâ hiç konduramıyorum.. Hâlâ videolarına ve fotoğraflarına pek bakamadığımdan, sanki yavaş yavaş sesini unutuyor gibiyim.. Öyle tuhaf, öyle büyük bir boşluk ki.. Hayatımın ve kalbimin o denli büyük bir yerini kaplıyordu ki; ne yaparsam yapayım, eksik bir şeyler varmış gibi..
Sesini, yüzünü, konuşmasını, davranışlarını, mimiklerini unutsam ne olacak bilmiyorum ama içimde her geçen gün büyüyen sonsuz bir özlem hissi var.. Bir türlü tamamlanmayan, eksik bir yanım oldu babam..
.......................
+ El-Fatiha
4 Yorum:
o boşluk kapanmayacak ama özlemine alışılacak. zaman asla sana onu unutturmazken bir süre sonra üzülmek yerine birlikte anılarınızı hatırladığında mutlu olmaya başlayacaksın. iyi ki diyeceksin... iyiki böyle bir babam vardı.ne şanslıymışım...
bana öyle oluyor en azından.babaannem ve dedem için.
Rabb'im bizleri cennette kavuştursun..
Amin
Amin Adsız, amin..
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.