Biraz kilo almıştı ama gülümseyince, o çekik gözleri yine yüzünde kayboluyor, dişleri yine eskisi gibi etrafını aydınlatıyordu.. Yıllar önce gömülmek istediğim, dudağıyla yanağını birleştiren o çukur, tüm ihtişamı ve güzelliği ile karşımda duruyordu.. Aradan yıllar geçmesine rağmen gülümsemesi yine çok güzel, bana hissettirdikleri yine hâyâl gibiydi.. O'nu görmek ne güzel, hissettirdiklerini anımsamak ne özeldi; yoksa özlemek, hiç unutamamak böyle bir şey miydi..?
...Merak ediyorsanız eğer, evet o da beni gördü.. Tıpkı yıllar önce olduğu gibi yine hiç önemsemedi..
2 Yorum:
Özlemleri, hatırlamayı, değer vermeyi bu hiç önemsemeyenler yerine, gerçekten seven ve hak edenlere verebilsek ne kadar güzel olurdu. Ama hayat böyle..kalpler ve duygular olmaz deyince olmuyor işte.
Herkes kendi acısı ile baş başa kalıyor..
Umarım bir gün geçer.
Dio ;
Neler neler geçmiyor ki.. ? Bu da geçer elbet..
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.