9 Kasım..
Yeğenimin isteme/sözlenme merasimi vardı.. Allah'ın emri anıldı, "hayırlı olsun" dendi.. Yüzükler takıldı.. Kurdeleyi kesme görevi, müstakbel gelinin dayısı olarak bana verildi..
Bir denedim, iki denedim, üç denedim ama kesemedim.. Sonra vazgeçtim ve birinin kesmesini rica ettim..
O dakikadan itibaren "mutlu gün" benim için sakat olduğum hakikatini hatırlatan güne dönüştü.. Öyle ya, ben ince kurdeleyi bile kesmekten aciz, sakat bir insandım.. Neden sakat, zavallı ve herkesin acıdığı biri olduğumu unuttum ki..!
Bazen sakat olduğumu unutup kendimi normal insan gibi görmeye başlayınca, hayat anında darbesini vurup gerçekleri hatırlatıyor bana.. Bu akşam da öyle bir akşamdı işte..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.