Üzgünüm Canlar..

Üzgünüm canlar.. Öyle her zamanki hüzün bulutu da tepeme konmadı üstelik.. Kanlı-canlı, fiziksel ağırlığı olan bir üzüntü bendeki.. Biri üzdü.. Gerçekten üzdü beni.. Gel gör ki, beni üzen o kadar haklı ki.. Sadece köşeme sinip üzülmekten başka bir şey gelmiyor elimden..

Yazı yazmak istiyorum sadece.. Günler boyu, odamdan çıkmadan, kimseyle konuşmadan, çalan telefona bakmadan yazı yazmak istiyorum sadece.. İçimde ne varsa anlatmak istiyorum; nokta virgül kullanmadan.. Belki bol bol ünlem.. Veya hiç bir şey.. Anlaşılmadan yazmak istiyorum sadece..

Yeniden herkesten kopsam ve sadece türkülere sığınsam..? Türkü mırıldanırken, birkaç harfi yanyana getirsem ve kendime özel bir dünya kursam..? Yine eskisi gibi duvarlar örsem etrafıma.. Beni kimsenin üzemeyeceği bir karaktere bürünsem.. Cimri, bencil, sapık, vurdumduymaz.. İlla üzüleceksem de bir tek ben kendimi üzsem... Kendim için yazsam, kendim için söylesem, sokağa çıkınca da sadece kendim için yürüsem..

Sarayburnu Sahili'nde hâlâ hüzün var mı acaba..? O, iğrenç Kız Kulesi hâlâ yerinde mi..? Bakırköy Sahil'de sevgililerin önünü kesiyor mu çiçekçi kadınlar..? Moda Sahili hâlâ hasret kokuyor mu..? Dilenciler hâlâ sokaklarda dolaşıyor mu..? Evlendiler mi evlenmek için gün sayan kadınlar..? Galata Köprüsü'nde "Sevdiğim aman of aman..." diye türkü mırıldanıyor mu balık tutanlar..? Eminönü'nde balık ekmek satıyor mu balıkçılar..?

Fotoğraf çekmeyi özledim; fotoğraflara bakıp maziyi düşünerek iç geçirmeyi de..

Nasıl anlatayım işte; üzgünüm canlar.. Kanlı-canlı biri, kilometrelerce öteden üzdü beni.. Ah keşke bir laf diyebilseydim ama o kadar o kadar o kadar haklı ki..