Deprem..

6 Şubat'ta Kahramanmaraş'ta iki büyük deprem oldu..

Onbinlerce kişi vefat etti.. Biz milyonlar da enkaz altında kaldık.. Sadece biz de değil, gördük ki sistemimiz de enkaz altında kaldı.. Belki de zaten enkaz altındaydı da biz bunu anca bu felaketten sonra görebildik..

Öldük.. Hem bedenen öldük hem ruhen öldük.. Üstelik günlerdir ölmeye devam ediyoruz..

Üzüntümüz, hâyâl kırıklığımız, sinirimiz, göz yaşımız, korkularımız; yer ile gök arasını dolduracak seviyeye geldi..

Enkaz altında çaresizce kurtulmayı bekleyen, donarak ölen, enkazdan kurtulup bir çadır bulamayan, yakınlarının cesedine dahi ulaşamayan canlar varken, aklımızda tek bir soru :

Biz bu kadar aciz miydik..?

Elde Var Sıfır..

Ne varsa gençlikte var.. Bunu bir kez daha anladım.. Sahiden kıymetini bilememişiz.. Ve kendimize yazık etmişiz..

Bundan önce birçok şeyi olduğu gibi bunu idrak etmekte de geç kaldım.. Ve yine pişman oldum.. 

Ben iyiden iyiye yaşlılık psikolojisine girdim.. Bunu fark edince, hiç değilse çevremdeki insanlar genç olsun, cıvıl cıvıl olsun, bana hayat enerjisi versin istiyorum ama çevremde de hiç kimse kalmadı ki.. Var olanlar da benden beter.. Hep birlikte birbirimizi aşağı çekiyoruz.. 

Gülmeye hasret bir ruha hapsoldum.. Bu yüzden kendim dahil, bunda emeği olan herkese kızgınım.. 

Kırkbir yılın sonunda elde var sıfır..