Sessizlik..

Ne çok konuştum değil mi..? Tekdüze hayatımda, anlatacak bir şey de kalmadı pek.. 

Biraz susayım o halde.. Yeni yeni hâyâller ile cümleler biriktirsin kalbim..

Zor Gün..

 Bazı sabahlar böyle uyandırsın : Bütün anılar, duygusal olaylar ve cinsel duygular gelir kalbine ve bedenine konar.. 

...İşte bugün, o zor günlerden biri..

Evde Kal..

Hee bir de -söylediğim gibi- dünyanın en gerici ve bencil insanıyım; hayatımda olan kadının çalışmasını istemiyorum.. İlla çalışmak istiyorsa, ya evden çalışabileceği bir iş bulsun ya da üç kuruşluk maaşıma kanaat etsin.. 

Çocuklardan Korkan Merhamet Yoksunu..

Dün işten çıkıp, hâlsiz, öksürerek ve koku hissini tamamen kaybetmiş bir şekilde eve giderken, sokağın başında birkaç çocuğun telaşlı olduğunu gördüm.. Karşı kaldırımda futbol topunu arıyorlardı.. Ne aradıklarını hemen anladım çünkü aradıkları top, benim bulunduğum kaldırımda, araba lastiğinin yanındaydı.. 

Ne yaptım biliyor musunuz..? Hiçbir şey söylemeden öylece geçip gittim.. Çünkü herhangi bir çocuğa değil bir şey söylemeye, durup da onlara bakmaya bile korkuyorum.. Biri çıkar, "çocuklarla ne konuşuyorsun/ çocuklara ne bakıyorsun?" mealinde bir şey söyler, olay büyür, "çocuk tacizcisi" yaftası vurulur diye korkuyorum.. 

Mübalağa ettiğimi sanmayın, cidden korkuyorum.. Tanık olduğumuz ve bize çocuklarla iletişim kurmanın mahsurlu olduğunu düşündüren olaylar ve kişiler yüzünden, içimizde en saf  his olarak kalan 'çocuk sevgisi' hissini bile yaşayamaz olduk.. Oysa çocuklarla iletişim, insanın merhamet duygularını geliştirir.. Maddi hayatın varlığının yanında, manevi hayatın güzelliğini de yaşamanızı sağlar.. 

Öyle şeyler yaptılar ki merhametsiz insanlar, bizlerin merhamet hissini bile baltaladılar.. Çocuklardan çekinen bireyler olduk..

Yanılmışım..

Ömrüm boyunca hep "babba" olma hâyâli kurdum ya hani, yok ben baba olmak istemiyormuşum..

Ne çocuklara ne de insanlara katlanamıyorum.. Onlar da benden tiksiniyorlar zaten..

Sizin olsun babalık; bana sessizce ve huzurla ölümü verin.. 

Küçük Beden..

Şu geçen zaman içinde, İstanbul büyümüş, ben küçülmüşüm..

 

Bayram..

Allah'a teslim olacak bir kurbanlık hissiyle, bayram tadında bayramlarımız olsun inşaallah..

 

Ham Ruh..

Bir türlü büyüyüp de olgunlaşamadım.. Hâlâ çocukça davranışlar, hâlâ salak saçma hareketler, hâlâ söyledikten sonra pişman olduğum sözler..

Bedenim büyüdü de ruhum ham kaldı ne yazık ki..