Kabullenememek..

Bazen içten içe, sanki dünyanın en masum insanıymışım gibi, "Niye ya, niye..?" diye sitem ediyorum..

Sonra aklıma, şeytanın bile kıskandığı biri olduğum geliyor da sessizce kabul ediyorum olanı biteni..

"Bana bu dünyada mutluluk ve huzur yok" diyorum; ahirette daha büyük sıkıntılar yaşayacağımı bildiğim için ahireti de arzulayamıyorum..

...Ama işte, bencilim ben.. Herkes yağ-bal yerken, zıkkım yemeyi kabullenemiyorum bir türlü.. Ömür boyu huzur ararken, her geçen gün huzurun benden uzaklaşıyor olmasına dayanamıyorum..