Ömür boyu ehliyet alamayacağım artık neredeyse kesinleşti.. Çünkü ben engelliyim, yarım biriyim, devletimize göre işe yaramaz, 2.sınıf bir mahlûkatım.. "Yapabilirim" desem bile, dediğimin bir anlamı yok, onlar beni benden daha iyi biliyorlar; "yapabilirim" diyerek, onlara göre yalan söylüyorum..
Bu ülkede bana verilen, kıytırıktan bir iş, sivrilmeden ve ses çıkarmadan yaşayabileceğim zavallı bir hayat... Daha fazlasını istemeye hakkım yok benim..
Bu ülkede devlet de, insanlar da asla normal bir birey gözüyle bakmayacak bana.. "Yaratık" doğdum, "yaratık" olarak öldürecekler beni..
"Kahrolsun" demek istiyorum, kimseye kıyamıyorum.. 'O halde ben kahrolayım' diyorum..
...............................
Duramıyorum, inanın duramıyorum.. Kaç gündür kafamı yarana kadar duvarlara vurasım, bana "yapamazsın" diyenlere bir şeyler yapasım var..
Duramıyorum..! Yapamıyorum..! Sessiz kalamıyorum..! Kabullenemiyorum..! Sabredemiyorum..! Toparlayamıyorum..! Tam anlamıyla kafayı yiyorum..!
7 Yorum:
Sinir patlaması, büyük bir kızgınlık, istediğinin elinde kayıp gitmesi... Dolu dolu ifade etmişsin kendini. Konuya hakim değilim ancak sendeki yansıması oldukça ağır
Hayatımın en büyük hâyâlinin yok oluşu.. Yine okudum, yine içimi sonsuz bir hüzün kapladı..
Hiç mi yolu yok? Kanunla mı sabitleşti? İtiraz hakkı vs küçük bir ihtimal de mi yok?
Tüm itiraz hakları bitti..
Başka baharlara o vakit. Madem yapabilecekler tükenmiş...
Neyse..
Bu arada eskiden her yazının altında aynı kişiden en fazla 3 yorum alıyordum.. Yoksa yazı anlamını yitiriyor, sohbet sitesi hâline dönüşüyordu..
Yorum almaya almaya, yorum kuralımı unutmuşum..
Anladım..
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.