Peki Ben..?

Şu telefon bir kez işi düşenler, borç isteyenler, mutsuz olanlar tarafından aranmasın..

Mutlu, huzurlu, paralı olunca kimsenin aklına gelmez ve hiç umursanmazken, ihtiyaç sahibi olunca ilk akla ben geliyorum.. Geliyorlar, mutsuzluğunu bana bırakıyorlar, beni dert sahibi yapıyorlar, ardına bakmadan çıkıp gidiyorlar..

İnsanlar, maddi veya manevi çıkarları için benim yanıma geliyor, benimle sadece yalnızlığını paylaşıyorlar..

Şu hayatta, sahiden sevenim olmayacak mı benim..?

Huzursuz insanların, huzur odası olmak mı benim varoluş sebebim..?

Peki ben,
peki kalbim,
peki benim ihtiyaçlarım,
peki benim beklentilerim,
peki benim hâyâllerim..?

Ey insanlar, sizin kadar değil belki ama inanın ben de "insan"ım.. Ne olur artık görün bunu.. Zira her geçen gün eriyorum, eritiyorsunuz.. Çok geciktim bu hayata, artık yaşamak istiyorum..