Tüm bunlar, Rabb'i kaybettiğimiz ve O'na teslim olamadığımızdan mı, yoksa sahiden hayatın genel karakteristik durumu ve insanlığın bencil oluşu mu bu hâle getiriyor bizi..?
Hani okul bitince rahatlayacaktık..?
Hani bir iş bulunca, kurtulmuş olacaktık..?
Hani bir kadın yatakta saçımızı okşayınca huzuru bulacaktık..?
Hani bir çocuk gelip sarılınca ve öpünce dünyayı yenecektik..?
Hani ibadet yapınca dünyayı anlayacaktık..?
Hani birine yardım edince insan olacaktık..?
Hani saça ve sakala ak düşünce kemâle erecektik..?
Hani o olacaktı..?
Hani bu olacaktı..?
Hani mutluluk bizden sorulacaktı..?
Biz, niye, hep bir beklenti içinde yaşıyor ve bir türlü tatmin olamıyoruz..? Biz nasıl oluyor da koskoca cehennemi kendi içimize sığdırabiliyoruz..?
Niye yani.. ?
Yani niye..?
3 Yorum:
Düşünmek için çok malzeme verdin.
cevap sorunun içinde aslında. "beklenti" olmayınca huzur çoğalıyor,anın tadı daha iyi çıkıyor. ehh beklentisiz de yaşanmıyor tabi. hepsi birbiriyle döngü içinde.hangisini çoğaltacağımız bize kalmış:)
Kiremithanem;
Düşüne düşüne çıkmaza girmekten de bıkıyor insan..
Kelimelerle Dans ;
Maslow denilen amca, ihtiyaç hiyararşisini yapmış.. Piramit şeklinde . Temel ihtiyaçlardan başlıyor, bir ihtiyaç giderildiğinde bir başkası başlıyor.. İnsan doğasında bunların olduğunu söylüyor.. Demem o ki, beklenti sonsuz.. Birini karşılasan bile bir başkası çıkıyor.. Ve bu bitmiyor..
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.