Bazen, en olmadık yer ve zamanda, kendi kendimle konuşuyorum diye, "deli" diyorlar.. Hatta birbirlerine bakıp, beni işaret ederek, çoğu zaman sessizce, bazen de yüksek sesle "deli" diyorlar..
Deli miyim..?
Kim bilir, belki...
Ama biliyor musunuz, parmağıyla beni gösteren, fısıldaşan, yüzünde alaylı bir gülümseme beliren o insanlar, kimseyle içten konuşamıyor, kimseyle bir şey paylaşamıyorlar.. Hep sahte yaşıyor, hep olmadıkları biri gibi davranıyorlar.. Ben, konuşabileceğim, her şeyimi paylaşabileceğim adam gibi bir adam buldum diye, "deli" diyorlar bana..
Kendi kendine konuşana "deli" diyorlarmış.. Ne fena.! İnsanlar, kendileriyle bile konuşamaz olmuşlar demek ki.. Kendileriyle bile sahte ilişki içindeler.. Deliliğin samimiyetine, henüz erişememişler..
2 Yorum:
Ayy bu yazida nasil kendimi buldum.
Gecenlerde ben yine kendi kendime kknusurken dogan yuzume bakakalmis.annemin sesiyle farkina vardim "yok oglum bisey kendi kendine konusuyor her zamanki gibi"diyordu.ne o oyle deli muamelesi yapiyosunuz deyince yoo biz alistik senin bu hallerine dediler.delilik bile bi sure sonra normal kabul ediliyor,istikrarli olmak onemli tabi:)
Bu yol göstericiliğin için teşekkür ederim.. Bundan sonra istikrarlı devam ederim..
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.