Loçkam..

Sen gelince Loçkam, ömrümdeki bütün eksiklikleri, hâyâl kırıklıklarını, beklemişliklerimi yok ediveriyorsun.. Öyle bir geliyorsun ki bana, bende olan tüm kusurları kapatıyorsun.. "Mutluluk" kelimesinin varlığını öğretiyor, hâyâl kurmanın nirvanasına ulaştırıyorsun..

Sen gelince Loçkam, küçük ellerinde dokunup da küçük varlığımı birden büyütünce, gün yüzüne hasret dünya birden aydınlanıveriyor.. Karanlıklar son buluyor, hüzünler kayboluyor, gülümsemeyi unutan çocuklar kahkaha atarak etrafımızda koşturuyor..

Sen gelince Loçkam, şiirler anlam kazanıyor, türküler ruha hitap ediyor, kitaplar güzelleşiyor, çay varlığınla anlam kazanıyor..

Sen gelince Loçkam, seninle yatağımızda uyurken, yanıbaşımızda minik bir çocuğun da uyuduğunun hâyâlini kurabiliyorum.. Sen "anne" oluyorsun, ben "baba".. "Baba" olabilmenin hâyâlini, sen gelince kurabilmek nasıl bir duygu bir bilsen Loçkam.. !

Kendini sev Loçkam.. Tüm harika özelliklerini bir kenara bırak, sırf bana hâyâl kurabildirmeyi başardığın, kendimi sevmeyi sağladığın için kendini sev Loçkam..