Yalnızım, Artık Hiç Kimsem Kalmadı..

<Çocuk> :  Ağabey, evlenme teklifini nasıl ettin Nermin Abla'ya..?

Selim : Ben etmedim, o etti.. Eeeee yakışıklıyı bulmuş, kaçırır mı..?:))

Nermin : Hadi ordan be.. Seni ben almasam, kimse almazdı.. Şükret Allah'a ki beni çıkardı karşına..

<Çocuk> : Yahu dalga geçmeyin.. Almayayım şimdi elime 43 numaralı terliğimi..

Selim : Hazindir benim evlenme teklifim <Çocuk>.. Üzüntü verir..

<Çocuk> : Merak ettim şimdi..

Nermin : Biz Selim ile çıkmaya başladıktan 4 ay kadar sonra Selim'in babası vefat etti.. Aradan 5 veya 6 ay kadar geçmişti ki...

Selim : 6 ay..

Nermin : Aradan 6 ay geçmişti ki, toprağı bol olsun, Selim'in annesi de kocasının yokluğuna dayanamadı ve vefat etti.. Ben o zaman Almanya'daydım.. Annesinin vefat ettiğini ikindi saatlerinde öğrendim.. Bayram üzeri idi sanırım, aynı gün uçaklarda yer yoktu.. Ertesi gün akşam saatlerinde bir uçakta yer buldum.. Gece saat 11 gibi Selim'in evine gelebildim.. Kapıyı açtı.. Beni gördü.. Gözleri doldu.. Sarıldı.. Hıçkırarak ağlamaya başladı.. "Kimsem kalmadı.." dedi.. "Artık hayatta tamamen yalnızım.. Hiç kimsem kalmadı.. Beni bırakma, eşim ol.." dedi.. Yaklaşık 15 dakika, kapıda iken sarıldık birbirimize.. Ağladık.. Ağladık..

     Şimdi 7 yıllık evliyiz.. Ve Allah'a şükür her şey yolunda gidiyor.. Birbirimize sarılıp ağladığımız o günden sonra Allah bizleri ağlatmadı.. Valla kel ve göbeklidir ama seviyom ben kocamı ya.. :)