Hiç Değişmedim..

-- Gözlerim ne renk.. ?
-- Her renk..
-- Bu renklerin içinde en göze çarpan hangisi.. ?
-- Hepsi..


Sessizlik..




-- Gözlerime neden bakmıyorsun..?
-- Amannn.. Göz işte.. Neyine bakayım..?
-- Ya.. öyle mi.. peki..


Asılan surat.. 

-- ...bakmıyorum çünkü... Gözlerim gözlerine değiyor bir kez.. Birkaç saniye sürse bile  tüm gün gözlerinde kalıyor gözlerim, aklım, kalbim..
-- Hıımmm..  


Gülümsenir.. 

-- Sırıtma..
-- Ay, tamam, sustum.. Surat assak bir dert, sırıtsak başka bir dert..
-- Dengesizimdir..
-- Ne iyi.. :)


................................................................

     Bunları, onbeş sene evvel, ikindi saati, Ardahan Çarşısı'ndaki parkta, bir bankın üzerinde konuşmuştuk.. Üzerimizde okul kıyafetleri vardı.. Kimse bizi görsün istemiyor ama herkesin gittiği parkta konuşuyorduk.. Biz, ne kadar heyecanlı ve mantıksızdık..

     Onbeş sene sonra, bugün, Şehr-i İstanbul'un, denize bakan bir lokantasında, sen, bana, dertlerini anlatırken; ben, senin, gözlerine bakıyordum.. Yıllar sonra şimdi fark ediyorum ki; içinde her renk olan gözlerinde, en dikkat çekici olan renk, karaydı.. Ve kara gözlerin yine aklımda kaldı..


-- Bak, bu oğlumun fotoğrafı..
-- Allah bağışlasın.. Adı ne..?
-- Demirhan..


Şaşkınlık..


-- Benim en sevdiğim isim..
-- Biliyorum..
Gülümsenir..  
-- Maaşallah.. Benim kadar yakışıklı..
-- Hâlâ kendini beğenmişin birisin..
-- Biliyorum..
Gülümsenir..

-- Eee sen neler yapıyorsun..?
-- Ev ile işyeri arasında yaşlanmaya çalışıyorum..
-- Artık evlenme yaşın gelmedi mi.. ? Çok severdin çocukları.. Neden evlenip de baba olmuyorsun..? Yoksa hâlâ ayran gönüllü müsün..? Hâlâ her gördüğün esmer kıza âşık mı oluyorsun.. ?
-- Hı..hı.. Hâlâ aynıyım..


Gülümsenir..  

-- Hiç değişmeyeceksin..
-- Hiç değişmeyeceğim..

..............................................
Evet, hiç değişmedim.. Cüzdanımda hâlâ fotoğrafını saklıyorum..
Evet, hiç değişmedim.. Yine cüzdanımda fotoğrafını sakladığımı sana söyleyemiyorum..