Engelli Biriysen..

Siz, engelli bir birey olmak nasıl bir his biliyor musunuz..?
Ben biliyorum..


Engelli biriysen ve Türkiye'de yaşıyorsan; herkesin acıyarak bakan gözlerine alışmalısın.. Yanından geçen insanların bazen "vah vah" dediğini duyarsın, bazen gereksiz yere, fazlaca hassasiyet gösterenlere tanık olursun.. Bir yere gittiğinde, tüm gözlerin üzerine çevrildiğini farkedersin.. Asla ve asla rahat edemez, olman gerektiği gibi bir insan olamazsın.. Hayatının çoğu, başkalarının yanında, rol yapmakla geçer.. Çoğu zaman hiç bir şeyi umursamayan, katı, soğuk, resmi biriymiş gibi davranırsın.. Ne zaman ki kendin gibi olmaya başlarsın, uzaktan bir yerden kısık bir sesle, "Haline bakmıyor da böyle davranıyor" diye kınayan cümleler duyarsın.. Sonra siner, kabuğuna çekilir, yeniden rol yaparsın..

Engelli biriysen, sağlam birini sevemezsin mesela.. Diyelim ki, bir kızı beğendin.. Asla gidip de o kıza açılamazsın.. İçin içini yer ama sen ilk adımı bir türlü atamazsın.. Bilirsin çünkü olumsuz cevap alacağını.. Beğenini de, sevgini de içinden yaşarsın.. Hayatın boyunca, hep "en iyi arkadaş, en iyi evlat, en iyi dost, en iyi personel" olursun ama hiç "en iyi sevgili" unvanını elde edemezsin..

Diyelim ki, kırk yılda olan bir şey oldu ve beğendiğin sağlam kız da seni beğendiğini söyledi.. Kızın ailesi istemez, arkadaşları istemez, tanıdıkları istemez.. Kızın ailesiyle tanışmaya gidersin, bir yaratığa bakarmış gibi bakarlar sana.. Çay bardağını tek başına tutabildiğini, çayını tek başına içecek kadar azimli olduğunu görmezler de daha sağlam tutmak için çay bardağını iki elinle tuttuğun için, "Çay bardağını bile tek elle tutamıyor" der, seni kınar, değil kızlarını vermek, selam bile vermez olurlar..

Engelli olmak öyle bir şey ki; bu tür cümleler kurduğun için "duygu sömürücüsü" derler sana.. Lafa gelince, herkes, "Biz de engelli adayıyız, önemli olan insanın kalbidir, bedeni değil." der ama en çok bu cümleleri söyleyen insanlar seni ikinci sınıf insan sayar ve senin kalbini kırar..

Örneklerle cümle kurmaya devam etsem, yüzlerce örnek gösterebilirim.. Çünkü yaşıyorum..  Çünkü kalabalığa karışmak istemeyen, kendini sürekli yalnız ve eksik hisseden, hissettirilen biriyim ben.. Yaşamak istediklerimi, sokakta, insanlarla beraber değil de, sanal alemde yaşıyorum.. Dışarıda ne kadar rol kesiyor; soğuk, resmi, hep olumlu taraftan bakan biri oluyorsam, sanalda o kadar kendim gibi olmaya çalışıyor, duygularımla yaşamak için gayret ediyorum.. Cümle uydurarak bir hayat kuruyor, âşık oluyor, kavga ediyor, yenilikler yapıyorum.. Eksik yaşamımı, uydurduğum cümleler ile tamamlamaya çalışıyorum..

Kuracağım onlarca örnek, neler yaşadığımı anlamaz için yeterli olmaz.. En fazla bir gün empati kurmaya çalışır, ikinci gün "duygu sömürücüsü" yaftasını yapıştırırsınız.. Kaçınız, bir bardağı iki eliyle tuttu diye, istenmeyen ve işe yaramaz bir adam ilan edildi ki Allah âşkına..? Kaçınız, bir bardak çay yüzünden, kimseye çaktırmamak için bir bahane bularak kalabalıktan uzaklaşıp, tenha bir yerde hıçkıra hıçkıra gözyaşı döktünüz ki..?  

Ben, bir engelliyim ve bu yazdıklarımdan çok daha fazlasını yaşadım, yaşıyorum ve muhtemelen yaşamaya devam edeceğim.. Ama emin olun, ben de benden daha kötü durumda olan bir insanın durumuyla ilgili empati kuramıyorum.. Yani sizin gibiyim, haliyle sizi yargılamıyorum..

...Yine de eğer bir nebze olsun, engelli bir insanın neler hissettiği hakkında fikir sahibi olmak isterseniz, bir tekerlekli sandalye ile Şehr-i İstanbul'da bir saat gezmeye çalışın.. Görme engelli birini düşünün.. Otobüse tek başınıza binmeye, kaldırımda yarım saat yürümeye çalışın.. Tüm bu engellerinize rağmen direkt Allah'a bağlı olan, sizden emir almayan, mantıktan anlamayan, yani size ait olmayan bir kalbin varlığını düşünün.. Görme veya işitme engelliyken veya tekerlekli sandalyeye muhtaçken, birine âşık olduğunuzu hissedin..

...İnanın bana yapamazsınız.. Ne düşünürseniz düşünün, düşündüklerinizden çok farklı oluyor herşey.. Hoşlanarak baktığınız bir insanın, size acıyarak bakmasının hissettirdiklerini, asla ve asla kelimelerle anlatamazsınız.. Hoşlanarak baktığınız ama size acıyarak bakan o insanın bakışlarının, kalbinize paslanmış çivi çakmakla eşdeğer olduğunu, yaşamadan asla bilemezsiniz.. Yani bazen empati kurmak isteseniz bile, o durumu gerçekte yaşamadığınız için kurduğunuz herşey hep eksik, yüzeysel ve basit kalacaktır..

...Yine de eğer bir nebze olsun, görme engelli birinin, duygusal olarak değil de, fiziksel olarak nasıl zorluklar yaşadığını merak ediyorsanız, Gayrettepe'de kurulan 'Karanlıkta Diyalog Şehri'ne bir göz atmanızı öneririm.. 

Eğer buraya gider, zifiri karanlık bir odada, görme engelli birinin yaşadığı fiziksel zorlukları bir nebze olsun anlamaya çalışırsanız, belki hayatınıza yeni bir bakış açısı gelir.. Ancak şunu unutmayınız lütfen; yaşayacağınız fiziksel zorluklar, engelli birinin yaşadığı duygusal zorlukların yanında çok basit kalacaktır..