Umursamak..

Biliyorum hayat, çok da umrunda değilim.. Umarım bir gün, ben de seni umursamamayı öğrenebilirim..

Şarkı Tadında Bir Akşam..

Altgeçitte, o yaşlı adamın söylediği şarkı neydi, sözleri nasıldı..?

İnsanımızın Kibarlığı..

Bizim milletimiz için "kaba-saba, görgüsüz" gibi yakıştırılmalarda bulunulsa da, aksine bizim milletimiz gayet kibar ve ince düşünceli insanlardan oluşmakta..

İyi biliyorum, çünkü bizzat yaşadım bu kibarlığı..

Birine, bir şeyler danışmak için geçtim bilgisayar başına; yazdım da yazdım.. Üç cümle, on oldu; yirmi cümle binbeşyüzyetmiş cümleye dönüştü.. Bildiğiniz anlamda oturup Manas Destanı yazdım.. Soru işareti ile cümleleri tamamladım ki; cevap beklediğim belli olsun..

İnsanımız o kadar nazik ki; belli bir zaman sonra benim Manas destanıma, cevap beklediğim kişiden cevap geldi.. Evet cevap geldi ama gelen cevap  sadece iki kelimeden oluşan bir cevaptı.. ! Binbeşyüzyetmiş cümlelik destanımı iki kelime ile özetleyen zeki insanımıza yazmak için yeniden bilgisayar başına geçtim ve bu defa Manas Destanı kadar olmasa da Dede Korkut hikâyeleri uzunluğunda bir yazı yazdım.. Bu defa yazdıklarımın sonuna soru işareti koymadım ki, cevap vererek yorulmasın.. Buna rağmen o kibar ve ince düşünceli insanın, yazdıklarıma tek kelimelik cevap verme nezaketini göstermiş olduğuna şaşırarak şahit oldum..

Bu durumun neden böyle olduğunu, psikolog bir arkadaşa sordum.. Arkadaşım, "cevap veren kişinin, kibarca, "siieee yazma lan bir daha, sana vakit ayıramam" demek istediğini, kibarlığı sebebiyle bu durumu kısa cümlelerle ifade ettiğini" bilimsel bir dille dile getirdi..

Bizzat yaşadığım bu olaydan anladım ki, bizim milletimiz gerçekten çok kibar, zarif ve ince düşünceli insanlardan oluşuyor azizim.. Rabb'im bu kibar milletin ayağına taş değdirmesin..

Fethiye..

Hani "İstanbul'dan kaçmaya ihtiyacım var" demiştim ya; bu  mevsimde kaçılabilecek en güzel yere kaçtım ve gerçekten harika bir doğaya tanıklık ediyorum.. Ruhumun, böyle bir kaçışa ihtiyacı varmış..

"Seni Tanıyorum" Cümleleri..

"Seni çok iyi tanıyorum" demenin ve kendine bu konuda güvenmenin cümlesidir.. :

"Bilirim böyle değişik kokuları sevmezsin; gel kolonya dökeyim."

Sahiplenilmesi Gereken Kedicik..

İzne çıktım..

İyi mi ettim..? Etmedim..

Evde kimse yok.. Yemek yok.. Ekmek yok.. Temizlik yok.. Sohbet yok.. Hiçbir yere gidesim yok.. Hiçbir şey yapasım yok..

Biri beni evlatlık alsın ya.. Evlatlık alıp mirasına ortak etmek istemiyorsa; kedi, köpek, kuş, balık sahiplenir gibi sahiplensin beni..

Karne Parası Dolandırıcılığı..

Okullar açılınca aklıma geldi...

Genç nesil bilmez, bizim zamanımızda, karne vermek için okul yönetimi karne kâğıdının parasını isterlerdi..

Ortaokul çağında, okullar açıldıktan 2 veya 3 hafta sonra, Allah'ın rahmeti her zaman üzerinde olasıca babamdan karne parası istemiştim.. Rahmetli, oğluna güvenmiş olmalı ki, cebinden çıkardığı parayı vermişti..

Zannedersem aklı başına ertesi gün gelmiş olmalı ki, akşam yemeğinde, "Olaa it oğlu it, okullar yeni başladı, ne karnesi, ne karne parası? Sen de bizi mi yiyorsun ha" demişti..

Ben de "Aradan 1 gün geçti; 1 gündür bunu mu düşünüyorsun baba ya! " deyip kikir kikir gülünce; güya sinirlenmiş moduna yatarak, gözlerini iyice açıp, alt çenesini ileri çıkartıp, "Gülme laaa.. Eşşoleşşek.." demişti..

Hay kurban olduğum, sen ne güzel bir babaydın.. Seni, 36 yıl boyunca benim babam olarak yaratan, Rabb'e hamd-ü senâlar olsun..

Sorular.. Sorular.. Cevap Bekleyen Sorular..

İçimizdeki bu büyük tatminsizlik, her yerde kendimizi yalnız hissetme eğilimi, bir türlü insanlara güvenememe hissi, huzuru bulamama ve bir türlü mutlu olamama durumu niye..?

Tüm bunlar, Rabb'i kaybettiğimiz ve O'na teslim olamadığımızdan mı, yoksa sahiden hayatın genel karakteristik durumu ve insanlığın bencil oluşu mu bu hâle getiriyor bizi..?

Hani okul bitince rahatlayacaktık..?
Hani bir iş bulunca, kurtulmuş olacaktık..?
Hani bir kadın yatakta saçımızı okşayınca huzuru bulacaktık..?
Hani bir çocuk gelip sarılınca ve öpünce dünyayı yenecektik..?
Hani ibadet yapınca dünyayı yenecektik..?
Hani birine yardım edince insan olacaktık..?
Hani saça ve sakala ak düşünce kemâle erecektik..?
Hani o olacaktı..?
Hani bu olacaktı..?
Hani mutluluk bizden sorulacaktı..?

Biz, niye, hep bir beklenti içinde yaşıyor ve bir türlü tatmin olamıyoruz..? Biz nasıl oluyor da koskoca cehennemi kendi içimize sığdırabiliyoruz..?

Niye yani.. ?
Yani niye..?

Müjdeye Bak..

Bakkaldan içeri girer girmez, bakkal beni görünce, " <Çocuk> Abi gözün aydın, sabah müjdesini ben vereyim, ekmeğe zam geldi; 1,5 TL oldu" dedi..

Sabah sabah aldığım habere bak.. Ve bu habere de "müjde" diyorlar.. Bana verilen müjde bile böyleyse, varın hayatımdaki kara haberleri siz düşünün..

Bünye Yoruldu..

Vücutta, bünye de artık kaldıramamaya başladı.. Yıllık izne çıkıp, birkaç gün de olsa, Şehr-i İstanbul'dan uzaklaşmam iyi olacak..