Yıkmışlar..

     Yeni yetme bir velettim.. Bıyıklarım terlememiş, henüz hayatın pisliğini öğrenmemiş, kalbimi her daim ön planda tutmaktan vazgeçmemiştim.. Vicdanım rahattı.. Paranın, vefasızlığın, dünya hayatının esiri olmamıştım.. Sevmiştim birini.. Birini sevebilmenin tatminine ulaşabilmiştim.. Rabb'imin en büyük nimeti olan, sevgi hissini, kalbime yerleştirebilmiştim..

     Çocuktum ya hani, sevgi hissini yerleştirmiştim ya kalbime, esmer güzeli o kız için şiirler yazıyor, her söylediğim türküyü ona armağan ediyordum.. O kızın oturduğu sokakta, evinin karşısında, yıkık-dökük bir ev vardı; o evin duvarına, o esmer güzeli kız görsün diye onun için güzel sözler yazmıştım.. 

     Dün geçtim de o sokaktan, o yıkık-dökük evi yıkmışlar... Yazdığım o sözler de, kurduğum o hayaller de yeni binaların altında kalmış.. Hayatımın en saf ve masum zamanı da böylece yer ile yeksan olmuş.. 

 



0 Yorum:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.